Μερικές φορές, τα πιο απλά πράγματα μπορούν να μας διδάξουν πολύ σημαντικά μαθήματα. Η παρακάτω ιστορία θα σας βοηθήσει να καταλάβετε πόσο πολύ καθορίζονται οι ζωές μας από τον αρνητικό ή θετικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε την οποιαδήποτε κατάσταση στην ζωή μας.
“Πριν από μερικά χρόνια, ο 6χρονος γιος μου και εγώ είχαμε πάει για ψώνια σε ένα από εκείνα τα τεράστια εκπτωτικά πολυκαταστήματα με σωρούς παιχνιδιών να κρέμονται από το ταβάνι.
Μόλις είχαμε στρίψει στην γωνία ενός διαδρόμου, όταν είδα έναν νεαρό, μακρυμάλλι και με γένια άντρα σε αναπηρικό καροτσάκι. Πρέπει να είχε κάποιο πολύ σοβαρό ατύχημα, γιατί έλειπαν και τα δυο πόδια του και το πρόσωπό του ήταν γεμάτο με ουλές.
Μόλις, τον είδε ο γιος μου, είπε δυνατά: “Μαμά, κοίτα αυτόν τον άντρα.” Έκανα ό,τι θα έκανε οποιαδήποτε άλλη μητέρα στην θέση μου, προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να του εξηγήσω, ότι δεν είναι ευγενικό να δείχνουμε με το δάχτυλο. Ωστόσο, ο γιος μου κατάφερε να ξεφύγει από το χέρι μου και πήγε τρέχοντας στον άντρα με το αναπηρικό καροτσάκι.
Κάθισε ακριβώς μπροστά του και είπε: “Τι ωραίο σκουλαρίκι! Που βρήκε ένα τόσο ωραίο σκουλαρίκι;”
Στο πρόσωπο του νεαρού άντρα σχηματίστηκε ένα τόσο μεγάλο χαμόγελο που έλαμψε ολόκληρο το πρόσωπό του. Αιφνιδιάστηκε τόσο πολύ από το κομπλιμέντο και έλαμπε από ευτυχία.
Οι δυο τους κάθισαν εκεί κάμποση ώρα και μιλούσαν για το σκουλαρίκι και για άλλα παρόμοια πράγματα.
Αυτό το περιστατικό χαράκτηκε στο μυαλό μου. Εγώ είχα δει μόνο έναν σημαδεμένο άντρα σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά ο 6χρονος γιος μου είδε έναν άντρα με ένα ωραίο σκουλαρίκι.”