Η Πίστη Κρυσταλλίδου έγραψε ένα υπέροχο κείμενο για τον άντρα της με το οποίο θα ταυτιστούν πολλοί χήροι γονείς και αναγνώστες της σελίδας μας
5 χρόνια χωρίς εσένα Δημήτρη μου και είναι στιγμές που μοιάζει, να είμαι ακριβώς εκεί που μ´ άφησες … μόνη , αθετώντας το
«ζω για σένα ψυχή μου» .
Ακριβώς εκεί που σταμάτησε το
«θα κάνω ότι μπορώ, για να χαμογελάς πάντα κορίτσι μου».
Έτσι λοιπόν έμαθα εκείνο το απόγευμα στο δωμάτιο του «Αγίου Σάββα» πως το
«για πάντα» είναι μόνο, μια ευγενής πρόθεση!
Και είναι οι μέρες που περνάνε και τις μετράω σαν βήματα, που με απομακρύνουν από την οδύνη … αλλά κάθε μέρα, έστω για μια στιγμή, η θλίψη θα ρίξει το πέπλο της, πάνω σε ο,τι κάνω , πάνω σε ο,τι νιώθω … γιατί δεν είσαι εδώ να το μοιραστώ μαζί σου.
Και θα με ρωτήσεις
γιατί δεν φτιάχνω τη ζωή μου;
μα δεν ήταν αυτός «ο στόχος»,
έπρεπε να διαχειριστώ το χωρίς εσένα, το μόνη μου με μένα και να προσπαθήσω, να γίνω εγώ καλύτερη, για να φτιάξει η ζωή μου .
Και μου έδωσες πολλά εφόδια γι αυτό Δημητρη μου, με το παράδειγμα σου, με τον τρόπο που περπάτησες σε αυτή τη γη, η επιλογή σου να είσαι γενναίος σε όλες τις μάχες σου , όχι μόνο σε αυτή με τον καρκίνο.
Θαύμασα την αστείρευτη ανάγκη σου, να σε νοιάζει για τους άλλους και να θέλεις να κάνεις τούτο τον κόσμο λίγο πιο δίκαιο.
Ξέρεις όμως πιο ήταν το μεγαλύτερο δώρο σου; ήταν «το μαζί» με σένα, και ας το πήρες πίσω , εκείνο το απόγευμα που με αποχαιρέτησες, με ένα δάκρυ σου.