Έχω δίπλωμα. Θεωρητικά, έχω και αυτοκίνητο. Το να έχεις όμως, τα κλειδιά του παλιού οικογενειακού αυτοκινήτου, είναι βολικό όταν έχεις οικογένεια και μένετε στα προάστια όπου το πάρκινγκ είναι υπόθεση λεπτού. Όχι όταν είσαι μόνη σου και μένεις στο Παγκράτι.
Εννοείται πως όταν είχα πρωτοπάρει το δίπλωμα, από την λαχτάρα μου να οδηγήσω, το έπαιρνα για να πάω ακόμα και στο περίπτερο, ενώ αν μου ζητούσες να σε πάω στην Αλεξανδρούπολη θα το έκανα με ευχαρίστηση.
Λίγους μήνες αργότερα, όταν πια αποδείχτηκε ότι κάτι τόσο μεγάλο είναι δύσχρηστο σε μία πόλη με τόσο μικρούς δρόμους, επαναπαύτηκα (συγκεκριμένα στα μαλακά καθίσματα των αυτοκινήτων των κολλητών μου) και το άφησα πίσω εκεί που ανήκε.
Στην άνεση των προαστίων και του γκαράζ του πατρικού μου. Γενικά δεν μου λείπει, (εδώ να ευχαριστήσω και πάλι τα 5 πανέμορφα κορίτσια που με πηγαινοφέρνουν, τις φίλες μου). Εντάξει, εκτός από στιγμές όπως αυτές:
1. Το σούπερ μάρκετ
Το μόνο εύκολο με το να κουβαλάς τα ψώνια μέχρι το σπίτι στα χέρια είναι τα δέκα πρώτα βήματα. Από το εντέκατο και μετά αρχίζεις και γέρνεις, να αγκομαχάς, να κάνεις στάσεις, να αλλάζεις την κατανομή του βάρους, να τα ξαναπιάνεις, να νιώθεις τις πλαστικές σακούλες σαν φονικά όπλα που σου κόβουν τις παλάμες. Φτάνεις σπίτι. Νιώθεις σαν να μην έχεις χέρια, αλλά “συγχαρητήρια έφτασες στον προορισμό σου”.
2. Τα ΜΜΜ
Στριμωξίδι (ειδικά τις πρωινές και απογευματινές ώρες) και φυσικά άγχος, πολύ άγχος για να καταφέρεις να είσαι στην ώρα σου.
3. Δεν ξέρεις τι σημαίνει αδρεναλίνη (κι ενίοτε ντροπή) αν δεν έχεις τρέξει να προλάβεις το λεωφορείο
Το οποίο -με μερφική συνέπεια- κλείνει τις πόρτες του και βάζει μπρος με το που φτάνεις στην στάση.
4. Αυτή η φοβερή μιζέρια όταν περιμένεις στην στάση του λεωφορείου και βλέπεις τα αυτοκίνητα να περνούν
Ειδικά όταν οι οδηγοί τους είναι άνθρωποι στην ηλικία σου ή μικρότεροι από εσένα. Αυτός που είπε ότι στις στάσεις γίνονται οι καλύτερες γνωριμίες, να μην ξαναπρολάβει το λεωφορείο.
5. Στάση λεωφορείου και βροχή
Σκέφτεσαι τι μπορεί να έκανες για να σου αξίζει τέτοια τιμωρία.
6. Δεν μπορείς να κανονίσεις εκδρομή
Τουλάχιστον όχι χωρίς τον ξενοδόχο. Δηλαδή την φίλη ή τον φίλο που έχει αυτοκίνητο. Πες ότι καθώς χάζευες στο ίντερνετ είδες/διάβασες/σου έστειλαν ένα εκπληκτικό μέρος και μάλιστα όχι μακριά από το σπίτι σου. “Αχ να πάμε”, σκέφτεσαι αλλά για μισό λεπτό “πρέπει να συμφωνήσει και η/ο τάδε που έχει αυτοκίνητο”. *ήχος μπαλονιού που ξεφουσκώνει*
7. Αν ταξιδέψεις μόνη σου, δεν μπορείς να πάρεις πολλά πράγματα μαζί σου
Έχεις δοκιμάσει να ταξιδέψεις με ΚΤΕΛ και τρεις βαλίτσες; Δεν έχει καθόλου πλάκα.
8. Δεν μπορείς να καταλάβεις με τίποτα οδηγίες από περαστικό
Όσο προσεκτικά και να ακούσεις τα λόγια του περαστικού ή του περιπτερά που ρώτησες “από πηγαίνουν για Καλύβια” από την θέση του συνοδηγού α. σου φαίνεται σαν να σου μιλάνε σε άλλη γλώσσα και β. τις ξεχνάς σε περίπου μισό δευτερόλεπτο.
9. Το βράδυ δεν μπορείς κάτσεις έξω μέχρι ό,τι ώρα θέλεις
Γιατί ο μόνος τρόπος να επιστρέψεις σπίτι, χωρίς να ξοδέψεις χρήματα σε ταξί (και μάλιστα διπλή ταρίφα), είναι να προλάβεις το τελευταίο λεωφορείο/μετρό/τραμ #απονηζωη
10. Εύχεσαι ο τύπος που γνώρισες να έχει αυτοκίνητο
Γιατί πόσες βόλτες να κάνετε στο κέντρο χεράκι χεράκι;
11. Τα μισά status σου στο Facebook είναι κάπως έτσι
“Υπάρχει κάποιος που αύριο το πρωί πηγαίνει Πικέρμι και μπορεί να με πάρει μαζί του;”
#πραγματαπουμεκανουναντρεπομαιγιαυτοπουειμαι
12. Ζηλεύεις την αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνει το να έχεις δικό σου αυτοκίνητο
Από την άλλη, σκέφτεσαι την κίνηση, το πάρκινγκ, τα χρήματα για βενζίνη ή κλήσεις, ακόμα και τα τυχόν ατυχήματα και καταλήγεις ότι μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό. Ας πιούμε σε αυτό λοιπόν.