Μπλόφες που αποδείχθηκαν σωτήριες όχι μόνο για όσους τις εμπνεύστηκαν αλλά για ολόκληρους λαούς, καθώς έκριναν την έκβαση μαχών και πολέμων.
Στρατηγικές αντιπερισπασμού που έκριναν νίκες σε πολέμους, απάτες ταυτότητας και μπλόφες που βοήθησαν στην δημιουργία της ιστορίας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
10. Επιχείρηση Anadyr
Η επιχείρηση Anadyr δεν ήταν άλλη από εκείνη που οργανώθηκε για τη παραπλάνηση των σοβιετικών και των υπηρεσιών πληροφοριών των δυτικών σχετικά με τον προορισμό των πυραύλων της ΕΣΣΔ.
Ο λόγος που οι ΕΣΣΔ ήθελαν να παραπλανήσουν τους ίδιους τους τους στρατιωτικούς ήταν το γεγονός ότι δεν είχαν εμπιστοσύνη σε όλους, καθώς αρκετοί από αυτούς ήταν ύποπτοι για την παροχή απόρρητων πληροφοριών στις δυνάμεις των ΗΠΑ.
Έτσι, Anadyr ήταν η ονομασία ενός ποταμιού, που εκβάλει στην θάλασσα του Μπέρινγκ στην επαρχία Chukotsky, όπου υπήρχε μια βάση βομβαρδιστικών. Στόχος ήταν να παραπλανηθούν οι δυνάμεις των δυτικών και να πιστεύουν ότι μια γιγαντιαία στρατιωτική επίδειξη των πυραύλων θα λάμβανε σύντομα χώρα στον βορρά της ΕΣΣΔ.
Οι αρμόδιες αρχές συγκέντρωσαν τέσσερα συντάγματα στο Λένινγκραντ και ανακοίνωσαν σε όλους τους στρατιώτες ότι σκόπευαν να μετακινηθούν σε ένα κρύο μέρος, χωρίς ωστόσο να το αποκαλύψουν και τους διατέθηκε εξοπλισμός για χειμερινή διαβίωση.
Την ίδια στιγμή, οι μηχανικοί ενημερώθηκαν ότι θα έπρεπε να μεταφέρουν τους διηπειρωτικούς πυραύλους στο νησί Novaya στον αρκτικό κύκλο, προκειμένου να γίνει η δοκιμή τους.
Στην πραγματικότητα ο στρατός και οι πύραυλοι μεταφέρθηκαν στην Κούβα, υπό άκρα μυστικότητα με τους αντιπάλους να πιστεύουν στο αρχικό σχέδιο- απάτη των Ρώσων και πίστευαν ότι είχαν τον απόλυτο έλεγχο.
Στις 17 Ιουλίου η Κούβα ανακοίνωσε τη σύναψη συμφωνίας με την ΕΣΣΔ για την έναρξη τακτικών αεροπορικών δρομολογίων μεταξύ των δυο χωρών. Φυσικά η συμφωνία έπιασε στον ύπνο τους Αμερικανούς με τον Κένεντι να πληροφορείται για τις εξελίξεις κατόπιν εορτής.
9. Κράματα Τιούμπ
Με την κωδική ονομασία Κράματα Τιούμπ ονομάστηκε η κυβερνητική απόρρητη έρευνα του Ηνωμένου Βασιλείου με τη σύμπραξη του Καναδά για την ανάπτυξη του προγράμματος παραγωγής ατομικών όπλων, στο γενικότερο πυρηνικό πρόγραμμα της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βάση των ερευνών του προγράμματος σωληνοκράματα ήταν το πλουτώνιο.
Λόγω όμως του πολυδάπανου κόστους του προγράμματος αυτού οι Βρετανοί αναγκάστηκαν τελικά να συμπράξουν με τις ΗΠΑ με την λεγόμενη Συμφωνία του Κεμπέκ και το όλο πρόγραμμα να ενταχθεί στο αμερικανικό παράλληλο Πρόγραμμα Μανχάταν.
Η Κωδική όμως ονομασία συνέχισε να παραμένει απόρρητη ακόμα και στους ανώτερους κυβερνητικούς κύκλους μέχρι τη λήξη του Β’ Π.Π. και συγκεκριμένα και μετά τη ρίψη της δεύτερης ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι.
Το “πρόγραμμα σωληνοκράματα” ακολούθως συνεχίστηκε αυτόνομα από τη Βρετανική κυβέρνηση. Η συνέχισή του αναλήφθηκε υπό τον βρετανικό στρατό και τη βασιλική βρετανική αεροπορία, όπου και πραγματοποίησε το 1952 την πρώτη πυρηνική δοκιμή και έξι χρόνια μετά στην κατασκευή της πρώτης θερμοπυρηνικής βόμβας. Το Ηνωμένο Βασίλειο συνέχισε να διατηρεί τη συνεργασία με τις ΗΠΑ σε επόμενες σχετικές συνθήκες.
Σημειώνεται παρασκηνιακά ότι και τα δύο προγράμματα, (των Σωληνοκραμάτων και του Μανχάταν) είχαν λάβει υπόψη τους όλα τα δεδομένα των μέχρι των αρχών του πολέμου επιστημονικών επιτεύξεων των ατομικών ερευνών και ειδικότερα μετά την αποκάλυψη της πυρηνικής σχάσης από τον Γερμανό πυρηνικό χημικό Ότο Χαν και της συνεργάτιδάς του Λίζε Μάιτνερ, καθώς και εκείνων της λεγόμενης επιστημονικής ομάδας του Παρισιού.
Τα δεδομένα όμως αυτά είχαν περιέλθει και στους Ρώσους με συνέπεια να ξεκινήσει ένας αγώνας ταχύτητας στην κατασκευή της ατομικής βόμβας μέσα σ΄ ένα τεράστιο κατ΄ ενάντιο κλίμα καχυποψίας αλλά και κατασκοπείας. Τελικά στον αγώνα εκείνο, όπως αποδείχθηκε προηγήθηκαν οι ΗΠΑ.
8. Βίας ο Πριηνεύς
O Βίας ο Πριηνεύς ήταν ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας αλλά και ποιητής, από την Πριήνη της Ιωνίας (6ος αι. π.Χ.), γιος του Τευτάμου. Έγινε γνωστός για την δικαιοσύνη του και την ρητορική του δεινότητα. Σήμερα σώζονται ηθικά αποφθέγματα του, ως και απόσπασμα λυρικού ποιήματός του. Ο Σάτυρος τον κατανέμει ανάμεσα στους 7 σοφούς.
Σύμφωνα με τον Σάτυρο, κάποτε Αθηναίοι ψαράδες ψάρεψαν έναν χάλκινο τρίποδα που είχε την επιγραφή «τω σοφώ», έστειλαν τον τρίποδα στον Βία θεωρώντας ότι του ανήκει επειδή τον θεωρούσαν ως τον σοφότερο άνδρα Λέγεται ότι κάποτε απελευθέρωσε κάποιες γυναίκες που είχαν γίνει δούλες, καταβάλλοντας τα λύτρα και αφού τις δίδαξε και τις προίκισε τις έστειλε πίσω στους δικούς τους, στη Μεσσηνία.
Σύμφωνα με τον Διογένης τον Λαέρτιο όταν ο Αλυάττης, βασιλιάς της Λυδίας, πολιόρκησε την πατρίδα του και τα αποθέματα έφθαναν στο τέλος τους με τους πολίτες να χάσουν τις ζωές τους από τον λιμό, ο Βίας σκέφτηκε ένα σχέδιο που θα κέρδιζε πολύτιμο χρόνο για την ελευθερία της πόλης.
Συγκεκριμένα, έστειλε δυο καλοταϊσμένα γαϊδούρια και δυο άνδρες που βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση από τους άλλους πολίτες στο στρατόπεδο του Αλυάττη για να τον πείσει ότι οι πολίτες μέσα από τα τείχη της Πυρήνης βρίσκονταν στη ίδια κατάσταση.
7. Η υπόθεση του John B. Magruder
Το 1862 ο στρατηγός John B. Magruder ήθελε να αντισταθεί στον αντίπαλο στρατηγό George B. McClellan, το πρόβλημα ήταν .ότι διέθετε μόλις 14.000 άνδρες και έπρεπε να αντιμετωπίσουν περισσότερους από 55.000 στρατιώτες.
Έτσι, αποφάσισε ότι θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση μέσω του θεάτρου, των “χαρακωμάτων” και του ποταμού Warwick.
Το ποτάμι ήταν εκείνο που σταμάτησε τους στρατιώτες της Ένωσης και δημιούργησε την εντύπωση ότι οι αντίπαλοι ήταν περισσότεροι από τους 14.000, όταν μέσα στα δέντρα αντίκρισαν γκρι στρατιωτικές στολές, που στην πραγματικότητα ήταν κενές. Παράλληλα, η χρήση των τυμπάνων και των φωνών των λίγων στρατιωτών έδινε την εντύπωση πως επρόκειτο για ένα πολυάριθμο σώμα.
Και ενώ οι μέρες περνούσαν ο στρατός του McClellan πίστευε ότι δεν θα ήταν έτοιμος να σταματήσει τις δυνάμεις που νόμιζε ότι είχε μπροστά του με αποτέλεσμα να πολιορκήσουν τους αντιπάλους κατά μήκος του ποταμιού.
Την ίδια στιγμή, οι στρατιώτες του Magruder είχαν αρχίσει αν εγκαταλείπουν την περιοχή και όταν οι αντίπαλοι τους κήρυξαν πόλεμο με αποτέλεσμα να καταφέρουν να βρουν ελάχιστους.
6. Ο Doug Hegdahl
Ο Doug Hegdahl ήταν ένας 19χρονος Αμερικανός στρατιώτης που βρέθηκε να επιπλέει στο κέντρο του Κόλπου Tonkin, όταν παρακολουθούσε τον βομβαρδισμό ενός πλοίου από τις δυνάμεις του βόρειου Βιετνάμ.
Έτσι, ο στρατιώτης βρέθηκε στην μέση του πουθενά να παλεύει για τη ζωή και να επιπλέει μέχρι να συναντήσει στεριά. Σύντομα έπεσε στα χέρια των Βιετ Κόνγκ, που δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα από την ιστορία του και τον θεώρησαν κατάσκοπο, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν απανωτές ανακρίσεις και βασανισμοί.
Μετά από αρκετές ημέρες ανακρίσεων οι στρατιωτικοί άρχισαν να πιστεύουν ότι ήταν χαζός και δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση απειλή, με αποτέλεσμα να τον μεταφέρουν σε στρατόπεδο κράτησης αιχμαλώτων, που ήταν καλύτερο από τα βασανιστήρια των ανακρίσεων.
Στην πραγματικότητα το σχέδιο του Doug ήταν λαμπρό, ο ίδιος περιφερόταν στο στρατόπεδο για αρκετό χρόνο, ώστε να συλλέξει πληροφορίες και ονόματα των αξιωματικών που θα ήταν πολύτιμα για τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ.
Όταν απελευθερώθηκε ήταν σε θέση να παρέχει στις αμερικανικές δυνάμεις απόρρητες πληροφορίες και ονόματα, που έπαιξαν ρόλο κλειδί στο αποτέλεσμα του πολέμου.
5. Η εκκένωση του Long Island της Ουάσιγκτον
Η πρώτη σημαντική μάχη της Αμερικανικής Επανάστασης δεν πήγε καλά για τους αποίκους, ο Ουάσιγκτον αποφάσισε να προστατεύσει ένα σημείο κλειδί της Νέας Υόρκης, το Long Island, όπου αναπτύσσονταν τα βρετανικά στρατεύματα.
Στη μάχη που δόθηκε οι Βρετανοί κατάφεραν να εξοντώσουν περίπου 1.000 Αμερικανούς στρατιώτες με τον Ουάσιγκτον να αποφασίσει την ανάκληση των στρατευμάτων του, καθώς ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσει τα καλύτερα προετοιμασμένα βρετανικά στρατεύματα.
Έτσι, το νέο σχέδιο περιλάμβανε νέα τακτική και όπου η σωστή χρονική στιγμή θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της μάχης, την οποία είχαν ήδη χάσει. Επομένως, αποφάσισε να κατευθύνει τα πλοία προς το νησί με τους Βρετανούς να νομίζουν ότι επρόκειτο για ενισχύσεις που στην πραγματικότητα δεν ήταν. Το σχέδιό του Ουάσιγκτον ήταν να εκκενώσει το νησί, με τους αντιπάλους να ετοιμάζονται για τη νέα μάχη που δεν διεξήχθη ποτέ.
4. Ο Κολόμβος στη Τζαμάικα
Ο Χριστόφορος Κολόμβος δεν είχε την καλύτερη σχέση με τους ιθαγενείς λαούς στα μέρη που «ανακάλυψε». Το 1502 ο θαλασσοπόρος βρέθηκε κατά λάθος στις ακτές της βόρειας Τζαμάικα, όπου λεηλάτησε τα χωρία των ιθαγενών, που απάντησαν με επιθέσεις και τους φόνους του πληρώματος του. Έτσι ο Κολόμβος έπρεπε να βρει έναν τρόπο για αντιμετωπίσει τις επιθέσεις.
Επομένως, έπεισε τους ιθαγενείς πως αν δεν τον βοηθούσαν να συγκεντρώσει τα απαραίτητα εφόδια για τη συνέχεια του ταξιδιού του η Σελήνη θα εξαφανιζόταν από τον ουρανό. Οι ισχυρισμοί του ερευνητή οφείλονταν σε ένα αντίγραφο εγγράφου που ανέφερε ότι μια έκλειψη θα γινόταν στην περιοχή της σημερινή Γερμανίας.
Ωστόσο, η έκλειψη ήταν ορατή και στη Τζαμάικα με τους ιθαγενείς να τον βοηθούν και τον Κολόμβο να ξεκινά το νέο του ταξίδι, ωστόσο παρόλο που κατάφερε να πείσει τους ιθαγενείς, το πλοίο του βγήκε εκτός πορείας, καθώς εξαιτίας του σκοταδιού έχασε τις συντεταγμένες.
3. Το διαμάντι Cullinan
Το 1905 ο καπετάνιος Frederick Wells βρήκε στη Νότια Αφρική το διαμάντι Cullinan, γνωστό και με το όνομα «the Great Star of Africa» (Το μεγάλο αστέρι της Αφρικής) που αποτελούσε το μεγαλύτερο διαμάντι που έχει βρεθεί ποτέ.
Το διαμάντι δόθηκε από τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Louis Botha στον Βασιλιά Εδουάρδο τον 7ο το 1900. Η συγκεκριμένη κίνηση ήταν συμβολική και αποτελούσε ένα διπλωματικό όπλο καθώς η Βρετανία και η Νότια Αφρική είχαν εμπλακεί σε πόλεμο λίγο καιρό νωρίτερα, με αποτέλεσμα το διαμάντι να αποτελεί σύμβολο της συμφιλίωσης των δυο πλευρών.
Το πρόβλημα ήταν το διαμάντι να φτάσει με ασφάλεια στα χέρια του βασιλιά, έτσι για την μεταφορά του επιστρατεύτηκαν ένοπλοι φρουροί, που θα μετέφεραν με ατμόπλοιο, που έγινε γνωστό ότι θα μεταφέρει την πέτρα, ως κίνηση αντιπερισπασμού. Στο ταξίδι της επιστροφής η πέτρα που επιβιβάστηκε στο πλοίο αυτό, ήταν μια απομίμηση. Το πραγματικό διαμάντι εστάλη στην Αγγλία ταχυδρομικώς.
2. Η μάχη της Μεγιδδώ
Κατά τη διάρκεια του Α ‘Παγκόσμιου Πόλεμου, ο πόλεμος των Συμμάχων εναντίον των Οθωμανών ήταν αιματηρός, με τα Βρετανικά στρατεύματα να αγωνίζονται σε περιοχές που οι θανατηφόρες ασθένειες άφηναν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς.
Το 1918, η Μάχη της Μεγιδδώ ήταν μια από τις πιο αποφασιστικές νίκες της εκστρατείας, και περιλάμβανε την έξυπνη τακτική του ο αντιστράτηγου Sir Edmund Allenby. Ο ίδιος ήθελε να επιτεθεί στους Οθωμανούς στον κάμπο του Σαρόν κοντά στην ακτή, που αποτελούσε το ιδανικό έδαφος για το ιππικό των Βρετανών.
Για να έχουν την απόλυτη επιτυχία οι Βρετανικές δυνάμεις αποφάσισαν να διασπαστούν και να αποσπάσουν την προσοχή των οθωμανικών στρατευμάτων από την κύρια τοποθεσία της μάχης, με τη βοήθεια ενός ψεύτικου στρατοπέδου στην καρδιά της Παλαιστίνης.
Οι απώλειες από τη μάχη για τους Οθωμανούς ήταν ολέθριες, καθώς είδαν τα στρατεύματά τους να αποδεκατίζονται πριν προλάβουν να φτάσουν στην περιοχή ενισχύσεις, που είχαν προορισμό το “φανταστικό” στρατόπεδο της Παλαιστίνης.
1. Η μάχη στο Cowpens
Η συγκεκριμένη μάχη ήταν μια από τις σημαντικότερες της Αμερικανικής επανάστασης, κατά την οποία ο νεαρός, Βρετανός αξιωματικός Banastre Tarleton έπρεπε να αντιμετωπίσει τον έμπειρο Αμερικανό αξιωματικό Daniel Morgan.
Έτσι, ο καλύτερα προετοιμασμένος στρατός του Tarleton έσπευσε στη Νότια Καρολίνα για να αντιμετωπίσει τον ερασιτεχνικό στρατό του Morgan, που γνώριζε καλά ότι οι ελπίδες του να κερδίσει τη μάχη ήταν ελάχιστες.
Επομένως, αποφάσισε να στηριχθεί στην έξυπνη τακτική που θα του έλυνε τα χέρια. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα βρετανικά στρατεύματα ο Morgan κήρυξε οπισθοχώρηση, μέχρι που τα στρατεύματά του κατάφεραν να κρυφτούν στις όχθες του ποταμού. Εκεί με μια νέα ανασυγκρότηση τους διέταξε σε επίθεση, με τους ανυποψίαστους αντιπάλους να χάνουν έδαφος και δυνάμεις.
Μέχρι και σήμερα η μάχη χαρακτηρίζεται μια από τις μεγαλύτερες και συντομότερες που δόθηκαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, καθώς διήρκεσε μια, μόλις, ώρα.