Δώρα, δώρα, δώρα… Κι αυτό που αναρωτιέμαι συνεχώς, είναι τι κερδίζει ένα παιδί από όλο αυτό. Ποιος ο λόγος που τους χαρίζουμε ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα; Παιχνίδια που πολύ πιθανόν να παίξουν μία μόνο φορά, είτε επειδή θα γίνουν χίλια κομμάτια σε λίγες μόνο μέρες είτε επειδή θα τα βαρεθούν μόλις πάρουν στα χέρια τους το επόμενο. Δεν ξέρω πραγματικά τι τους προσφέρουν, μα αυτό που ξέρω και μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως δεν τα χρειάζονται όλα αυτά.
Υπάρχουν παιδιά τα οποία μεγαλώνουν με χίλιες δυο στερήσεις και πιστέψτε με, αυτά τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν αυτά τα λίγα που έχουν. Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν μιλάω για στερήσεις, αναφέρομαι απλά και μόνο σε υλικά αγαθά.
Σε όλα αυτά τα άχρηστα αντικείμενα, τα οποία τα περιτριγυρίζουν καθημερινά. Υλικά αγαθά που τους προσφέρουμε απλόχερα, πριν ακόμη μας τα ζητήσουν, είτε από τύψεις για την πολύωρη απουσία μας είτε για να τα επιβραβεύσουμε για μια επιτυχία τους.
Λες κι αν πούμε απλά μια «συγγνώμη» για να απολογηθούμε ή ένα «μπράβο» για να τα συγχαρούμε, δεν είναι αρκετό. Εμείς οι ίδιοι κακομαθαίνουμε τα παιδιά μας, γιατί τους μάθαμε πως μια διάκριση ή μια επιτυχία τους, πρέπει πάντα να συνοδεύεται από ένα κουτί με όμορφο περιτύλιγμα.
Ξέρω, πως ο κάθε γονιός παίρνει ζωή μέσα από το χαμόγελο του παιδιού του και δε θέλει ποτέ να του στερήσει τίποτα, αλλά οφείλουμε να σκεφτόμαστε και το μετέπειτα. Τις συνέπειες απ’ όλο αυτό.
Υπάρχουν πιτσιρίκια εκεί έξω που μεγαλώνουν μονάχα με τα απαραίτητα, από γονείς που είτε δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους προσφέρουν τίποτα περισσότερο είτε το κάνουν συνειδητά. Επιλέγουν οι ίδιοι να μην κακομάθουν τα παιδιά τους, προσφέροντάς τους μόνο ό,τι έχουν πραγματικά ανάγκη.
Γιατί γνωρίζουν πως μ’ αυτό τον τρόπο, θα καταφέρουν να μεγαλώσουν ένα παιδί, που όταν θα χρειαστεί να βγει στην αρένα της ζωής δεν θα φοβηθεί. Δεν θα δειλιάσει, θα κοπιάσει και θα ιδρώσει σκεπτόμενος τον κόπο και τις θυσίες των γονιών του.
Θα εκτιμήσει αυτά τα λίγα που του πρόσφεραν οι δικοί του και θα δουλέψει σκληρά για να αποκτήσει όλα όσα ονειρεύεται. Γιατί έτσι έχει μάθει από παιδί και γιατί ξέρει πως τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να του χαριστεί. Θα κουραστεί, μα στο τέλος θα καταφέρει να αποκτήσει όλα εκείνα που πιθανόν να στερήθηκε σαν παιδί.
Άλλωστε, δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα, απ’ την πληρότητα και την ευτυχία που νιώθεις, όταν καταφέρεις να αποκτήσεις κάτι με κόπο. Με το δικό σου κόπο, τις δικές σου θυσίες, χωρίς τις πλάτες κανενός και κυρίως χωρίς τις πλάτες των γονιών σου. Κι ό,τι αποκτάται μ’ αυτό τον τρόπο, το αγαπάς περισσότερο.
Είναι εντελώς διαφορετικό να δημιουργήσεις κάτι μονάχος σου κι αλλιώς να το βρεις έτοιμο. Έχει άλλη αξία, άλλη μαγεία, να ξέρεις πως ξεκίνησες από το μηδέν και έγινες κάτι, μόνο με τη βοήθεια του εαυτού σου και κανενός άλλου. Χωρίς να στηριχτείς σε κανέναν.
Και φυσικά, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου, δυο γονείς που θυσίασαν κι οι ίδιοι πράγματα για να σε μεγαλώσουν. Που σου στέρησαν ό,τι νόμιζες τότε πως είχες ανάγκη και θεωρούσες απαραίτητο, για να σου μάθουν μ’ αυτό τον τρόπο πως τη ζωή για να την κατακτήσεις, πρέπει να την κυνηγήσεις. Πως για να αποκτήσεις κάτι πρέπει να το διεκδικήσεις, να δουλέψεις και να παλέψεις γι’ αυτό.
Ίσως να μην ενδιαφέρει κανέναν αυτό που θα πω, αλλά μεγάλωσα σε μια τέτοια οικογένεια κι είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό. Γιατί μπορεί να στερήθηκα υλικά αγαθά, μα εισέπραξα τόση πολλή αγάπη, που όλα τα άλλα ήταν απλώς ασήμαντα κι ανούσια. Με αυτή λοιπόν την απύθμενη αγάπη στην ψυχή και την εικόνα των γονιών μου στο μυαλό, προχωράω πάντα μπροστά, διεκδικώ ό,τι μου ανήκει, παλεύω μόνη μου γι’ αυτά που λαχταρώ και κοπιάζω συνεχώς για να αποκτήσω όσα ονειρεύτηκα.
Αφιερωμένο στους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, τους γονείς μου.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αξιώτη: Πωλίνα Πανέρη