Μια φορά με ρώτησες, τι είναι η θάλασσα για μένα.
Σήμερα που βρίσκομαι μπροστά της, θα σου μιλήσω γι’αυτή.
Είναι η χαρά κι ο πόνος μου.
Το δάκρυ και το χαμόγελό μου.
Αγαπάω το βαθύ γαλάζιο της και τη φωνή της.
Χρώμα, βαθύ γαλάζιο. Φωνή της, είναι το κύμα.
Όταν βρίσκεσαι κοντά της, σε προκαλεί, άλλοτε με άγριο τρόπο κι άλλοτε με ήρεμο.
Και στις δυο περιπτώσεις, ξέρει να σε πλανέψει, ξέρει να μαγεύει την φαντασία σου, ξέρει ακόμα και το πώς θα της φερθείς αν μπεις μέσα της.
Σε ψυχολογεί και είναι πάντα έτοιμη να πάρει όλη την ενέργειά σου, όλο το θυμό σου, μέχρι τελικής πτώσης.
Τις περισσότερες φορές, προκαλεί ακόμα και το άγγιγμά σου.
Όταν είναι ήρεμη σε προκαλεί να της αφεθείς κι όταν αγριεύεις, θέλει να σου αποδείξη τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου.
Πόσο γενναίος μπορεί να είσαι.
Το κάθε λάθος σου, δεν στο συγχωρεί, αλλά και πάλι όταν σε κάνει να το πληρώσεις, σε γαληνεύει πρώτα στην αγκαλιά της.
Κι όταν σε αφήνει να ξοφλήσεις, μετατρέπει τον πόνο σου, σε ηρεμία και γαλήνη.
Αυτή είναι η θάλασσά μου, που στο βυθό της μπορείς να βρεις θησαυρούς, αλλά και σκουπίδια.
Ο θησαυρός, θα μείνει αιώνια, μα τα σκουπίδια την ανακατεύουν. Δεν μπορεί να τα ανεχτεί, την βλέπεις να αγριεύει και να τα ξερνάει από μέσα της.
Αυτή είναι η θάλασσά μου, κι αν την λατρέψεις, θα σου βγάλει όλα τα πάθη της πάνω σου.
Αυτή είναι η θάλασσά μου, που κάποτε μου έδειξε τι όμορφο είναι να πεθαίνεις στην αγκαλιά της.
Γράφει ο Libertatem ExAnimo