Ενα νόμιμο αλλά όχι και τόσο ηθικό «πολιτικό έθιμο», αυτό της παροχής προνομίων σε πολιτικά στελέχη (βλέπε επίδομα για νοίκια υπουργών) αλλά και των νόμιμων διορισμών και τοποθετήσεων συγγενών στην κρατική μηχανή, στοιχειώνει πλέον την κυβέρνηση Τσίπρα.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε «ορκιστεί» στο λαό ότι τέτοια έθιμα θα ελάμβαναν τέλος με τη δική του διακυβέρνηση. Τα γεγονότα όμως τον διαψεύδουν. Εμφανίζει, μονίμως πια, τέτοια συμπτώματα που αποδεικνύουν ότι η «ηθική της πολιτικής» είναι γράμμα κενό περιεχομένου και για τη δική του κυβέρνηση που πήρε την εξουσία ως διαπρύσιος κήρυκας της «ηθικής» στην πολιτική.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνον το επίδομα για τα νοίκια υπουργών που αποκάλυψε ο Ελεύθερος Τύπος με την ερευνητική του δημοσιογραφία και όχι με τις «κομματικές γραφίδες» των εντυπώσεων, αλλά έρχονται στο φως και άλλα τέτοια κρούσματα, που μπορεί μεν να είναι νόμιμα, αλλά έχουν ένα μεγάλο «ηθικό» ερωτηματικό.
Η νέα αποκάλυψη που έρχεται σήμερα στο φως από τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής έχει να κάνει με το γεγονός ότι η νύφη του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, κατέχει θέση παράλληλης άσκησης καθηκόντων και στο Δημόσιο, αλλά και στο γραφείο του υφυπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης, Τάσου Πετρόπουλου, ως μετακλητή (και όχι αποσπασμένη) υπάλληλος.
Τη θέση κατέχει η κ. Αικατερίνη Λιάκου στην οποία, σύμφωνα με το διατακτικό της απόφασης που υπογράφεται από την υπουργό Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, και τον υφυπουργό, Τάσο Πετρόπουλο, «ανατίθενται από 01/09/2017 καθήκοντα μετακλητής υπαλλήλου στο πολιτικό γραφείο του υφυπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης με παράλληλη άσκηση των κύριων καθηκόντων της ως προϊσταμένης στο Περιφερειακό Ελεγκτικό Κέντρο Ασφάλισης του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 55, 556 και 57 του Προεδρικού Διατάγματος 63 του 2005».
Η κ. Λιάκου «είναι ικανό στέλεχος σε θέματα οργάνωσης του ελεγκτικού έργου, του ΕΦΚΑ και η δουλειά που κάνει είναι απαραίτητη για να ολοκληρωθεί το πλάνο δράσης των ΠΕΚΑ πανελλαδικά», μας είπε ο κ. Πετρόπουλος, όταν του θέσαμε το ερώτημα της «συμπτώσεως» ότι είναι και σύζυγος του αδελφού του πρωθυπουργού. Η απάντηση που πήραμε ήταν ότι «επελέγη για το έργο αυτό και όταν ολοκληρωθεί θα επιστρέψει στην κύρια θέση της».
Η ίδια, όταν τη ρωτήσαμε αν είναι η σύζυγος του αδελφού του πρωθυπουργού, αρκέστηκε να μας απαντήσει με… ερώτηση για το αν είναι υποχρεωμένη να απαντήσει και στη συνέχεια, όταν επικοινωνήσαμε εκ νέου, δεν κατέστη εφικτό ή απέφυγε να μας δώσει μια καθαρή απάντηση.
Η κ. Λιάκου είναι νύφη (κατά το κοινώς λεγόμενο) του πρωθυπουργού της χώρας και κατέχει παράλληλη θέση στο Δημόσιο: Μια στην υπηρεσία της και μια ως μετακλητής υπαλλήλου στο πολιτικό γραφείο του υφυπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης (σ.σ.: τα στοιχεία υπάρχουν και δεν επιδέχονται ουδεμία αμφισβήτηση). Απλώς το ηθικό, αλλά καθ’ όλα νόμιμο ζήτημα είναι ότι για τη θέση αυτή που το Π.Δ. του 2005 δικαιολογεί και επιμίσθιο (επαύξηση μισθού) έως και 30% έτυχε να ανατεθούν καθήκοντα στην ίδια που… όλως τυχαίως είναι και νύφη του πρωθυπουργού! Αυτή η ιδιότητα είναι που δημιουργεί εστίες νέου «ηθικού παραπτώματος», εκτός και αν σε όλα τα ΠΕΚΑ της Ελλάδας αναζητήθηκαν αλλά δεν βρέθηκαν ικανότερα στελέχη πλην της κ. Λιάκου. Σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχει παράπτωμα, αλλά έγινε έτσι η επιλογή της για να βοηθήσει το έργο του υφυπουργού ή συνεκτιμήθηκε και η συγγένεια με τον πρωθυπουργό;
Το Π.Δ. του 2005 προβλέπει ότι η παράλληλη άσκηση καθηκόντων έχει και ένα επιμίσθιο, δηλαδή αύξηση μισθού, έως και 30% για τον υπάλληλο που, εκτός από το μισθό και τις υπερωρίες της υπηρεσίας του, παίρνει ένα επιπλέον ποσοστό αμοιβής (30%) για τα παράλληλα καθήκοντα.
Νόμιμες, λοιπόν, και η μετάκληση αλλά και η έξτρα αμοιβή, αλλά τυγχάνει να εντοπίζονται στην περίπτωση της… νύφης του πρωθυπουργού, την οποία η ηγεσία του υπουργείου θεωρεί απαραίτητη για να προχωρήσει το (πράγματι δύσκολο) έργο κατά της εισφοροδιαφυγής.
Είναι πάγια τακτική, συγγενείς κυβερνητικών στελεχών να παίρνουν θέσεις μετακλητών. Για παράδειγμα, είναι γνωστό (σε πολλούς στο υπουργείο Εργασίας) ότι η διευθύντρια του γραφείου της αναπληρώτριας υπουργού Θεανώς Φωτίου «τυγχάνει» να είναι η σύζυγος του γενικού γραμματέα Πρόνοιας, Δημήτρη Καρέλα. Το αν αυτή η σύμπτωση είναι ανεκτή για την ηθική της Αριστεράς περιττεύει, γιατί στην ηθική της κοινής γνώμης τέτοιες συμπτώσεις δεν είναι συνήθως αποδεκτές.
Το «έθιμο» αυτό είναι συνυφασμένο με τη δράση πολλών κυβερνήσεων που αναρριχήθηκαν στην εξουσία και έγινε σχεδόν καθεστώς με την «αλλαγή» του 1981 από το ΠΑΣΟΚ. Το εφάρμοσαν, είναι η αλήθεια, όλες οι επόμενες κυβερνήσεις, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, αλλά, με τη χρεοκοπία της χώρας και τα Μνημόνια που ξεκίνησαν από το 2010, το ανήθικο αυτό «πολιτικό έθιμο» επέστρεψε δριμύτερο με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
«Χρυσό» «πόθεν έσχες»
Υπουργοί όπως η Ρ. Αντωνοπούλου και ο σύζυγός της Δ. Παπαδημητρίου, που έχουν, σύμφωνα με το «πόθεν έσχες» τους, μεγάλη περιουσία και, κυρίως, τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ζητούν και παίρνουν επίδομα από το κράτος για να πληρώνουν ενοίκιο 1.000 ευρώ το μήνα στο Κολωνάκι, χωρίς καν να υπάρχει ένα όριο στο ποσό της επιδότησης. Δεν διαθέτουν σπίτι στην Αθήνα αλλά τους «έλαχε» να τους διορίσει υπουργούς ο κ. Τσίπρας για να «ξελασπώσουν τη χώρα». Παρότι, λοιπόν, μη εκλεγμένοι βουλευτές, το ζεύγος Αντωνοπούλου-Παπαδημητρίου, με το πιο «πλούσιο» «πόθεν έσχες» της Βουλής, έφτασε να… ξελασπώνει τη χώρα ζητώντας (νομίμως μεν αλλά με ηθικό αστερίσκο δε) να τους πληρώνει ο Κρατικός Προϋπολογισμός το ενοίκιό τους ύψους 1.000 ευρώ τα μήνα, επειδή… το λέει ο νόμος!
Και ποιος νόμος; Ο νόμος 4336/2015 (τρίτο Μνημόνιο) στο άρθρο 25 που παρεισέφρησε ερήμην πολλών αλλά εν γνώσει κυβερνητικών στελεχών. Στο άρθρο αυτό βασίστηκαν όσοι ζήτησαν και πήραν επίδομα για ενοίκιο παρότι ζάπλουτοι ή έστω ευκατάστατοι για τα κοινά δεδομένα. Δηλαδή οι φόροι του μεροκαματιάρη, ο ΕΝΦΙΑ του μισθωτού των 400 ευρώ και οι περικοπές του συνταξιούχου των 700 ευρώ «πλήρωναν» τα ενοίκια των υπουργών που ο πρωθυπουργός διόρισε υπουργούς του.
Οι παραιτήσεις και η εκ των υστέρων δήλωση του Μαξίμου για κατάργηση της διάταξης δεν έχουν νόημα, γιατί απλώς είναι η ελάχιστη υποχρέωση του «πολιτικού συστήματος» σε τέτοια προκλητικά προνόμια που ψηφίζονται χωρίς κανένα κριτήριο εισοδήματος σε μια χώρα που είναι σε μόνιμη λιτότητα.
Φαίνεται όμως ότι το ανήθικο στα μάτια της κοινής γνώμης «πολιτικό έθιμο» με τα προνόμια των (εκάστοτε) κυβερνώντων έχει γίνει ή τείνει να γίνει πλέον «ένα και το αυτό» με όσους διαχειρίζονται εξουσία.