Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψει κάποιος το ανθρώπινο δράμα στη Συρία. Ο αριθμός των ανθρώπων που δραπετεύουν από τον εμφύλιο ξεπέρασε πλέον τέσσερα εκατομμύρια, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ.
Το 50% του Συριακού πληθυσμού έχασε την εστία του: 10,9 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με ό,τι μπόρεσαν να κουβαλήσουν στην πλάτη τους, ό,τι μάζεψαν από τις στάχτες και τα συντρίμμια των βομβαρδισμών.
Οι υποδομές έχουν καταστραφεί: 1.200.000 σπίτια και 4.000 σχολεία έχουν κυριολεκτικά γίνει σκόνη. Η οικονομία έχει καταρρεύσει: η οικονομία είχε απώλειες 200 δις δολαρίων, η ανεργία από 14.9% το 2011 εκσφενδονίστηκε στο 57.7 στα τέλη του 2014. Πρακτικά οι 4 στους 5 Σύρους ζουν πλέον στην φτώχεια, ενώ το 30% του πληθυσμού έχει καίριο ζήτημα επιβίωσης.
Οι άνθρωποι στερούνται τα στοιχειώδη καθώς οι μεταφορές αγαθών και τροφίμων έχουν γίνει σχεδόν αδύνατες. Ακόμη και το νερό αποτελεί εργαλείο πολέμου: Για παράδειγμα, δύο εκατομμύρια άνθρωποι στο Χαλέπι διψάνε, καθώς τα υδραγωγεία αλλά και οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας είναι αντικείμενο άγριων μαχών, με αποτέλεσμα της καταστροφή τους – μόνο 1 στις 6 πηγές υδροδότησης και ηλεκτροδότησης απομένει σε μια πόλη που είχε πενταπλάσιο πληθυσμό από αυτόν της Θεσσαλονίκης.
Τα φάρμακα δεν επαρκούν, έχει απομείνει μόνο ένα στα έξι νοσοκομεία, οι γιατροί έχουν φύγει, απαχθεί ή θανατωθεί ως αντίποινα (κυρίως από τις δυνάμεις ασφαλείας του Άσαντ).
Τουλάχιστον 1500 τζαμιά και 100 εκκλησίες έχουν καταστραφεί σε μια από τις πιο πολιτισμικά πλούσιες χώρες της Μέσης Ανατολής, ενώ από τα υπέροχα μνημεία και έργα τέχνης της Συρίας, ελάχιστα έχουν διασωθεί. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί έχουν εγκαταλείψει τις θέσεις τους και από φόβο οι γονείς έχουν σταματήσει να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο:
Συγχρόνως, στην Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία, περισσότερα από 700.000 παιδιά πρόσφυγες από τη Συρία στερούνται της στοιχειώδους εκπαίδευσης: αυτό που λέμε «χαμένη γενιά»…
Οι Σύριοι είχαν ένα μοναδικό τρόπο ζωής, που συνδύαζε το παραδοσιακό με το σύγχρονο, την τεχνολογία με την συλλογικότητα, με μια κάποτε ακμάζουσα νεολαία, που υπό τις τραγικές συνθήκες έχει πλέον μετατραπεί σε ωρολογιακή βόμβα…
Και το ερώτημα μετά από όλα αυτά απευθύνεται σ’ αυτούς που γυρίζουν την πλάτη τους στο πρόβλημα και υποστηρίζουν το «μακριά από ‘μας κι ΄όπου θέλουν ας πάνε». Αραγε, θα μπορούσατε να ζήσετε σ’ αυτές τις συνθήκες;
Αραγε, θα θέλατε να ήσασταν στην ίδια θέση; Αραγε, θα κάνατε κάτι διαφορετικό για να σώσετε πρώτα και πάνω απ’ όλα τα παιδιά σας; Προτού απαντήσετε, ρίξτε μια ματιά στα παιδιά σας και απαντήστε…
Πηγή: REUTERS