Το Ελαφονήσι, το Κεδρόδασος, η Πρέβελη, η Κνωσός και όλα όσα αποδεικνύουν ότι στην πραγματικότητα η Κρήτη δεν υπάρχει. Την έχουμε φανταστεί.
Πάντα το υποψιαζόμασταν, αλλά οι εικόνες που ακολουθούν φτάνουν και περισσεύουν για να μας το επιβεβαιώσουν: Η Κρήτη δεν είναι πραγματική. Είναι μια ψευδαίσθηση, φτιαγμένη από τα υλικά των ονείρων, των παραμυθιών και των αιώνιων καλοκαιριών. Όχι, σας προκαλούμε, ρίξτε μια ματιά σε αυτές τις φωτογραφίες, και μετά ελάτε να μας πείτε πως έχουμε άδικο.
Το Ελαφονήσι
Διαφανογάλαζα, ρηχά νερά που καταλήγουν σε ροζ άμμο, απέναντι από ένα νησάκι με ολόλευκους, απαλούς σαν πούδρα αμμόλοφους επάνω στους οποίους φυτρώνουν κρινάκια. Έλα τώρα, ποιος το σκέφτηκε αυτό;
Η Σαμαριά
Ένα καταπράσινο φαράγγι που απλώνεται σε έκταση 13 χιλιομέτρων, κατοικείται από κρι-κρι, διασχίζεται –και φωτογραφίζεται– από 500 ανθρώπους την ημέρα, και «κλείνει» με θεόρατα βράχια, η απόσταση μεταξύ των οποίων δεν ξεπερνά τα τρία μέτρα. Μάλιστα.
Ο Άγιος Παύλος
Οι μεγαλύτεροι αμμόλοφοι που έχετε δει ποτέ (το ύψος τους αγγίζει τα 30 μέτρα!) καταλήγουν απαλά σε μια αμμουδιά, η οποία με τη σειρά της καταλήγει στα απίστευτα νερά του λιβυκού πελάγους. Α, βλέπει και σε ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα, για την περίπτωση που δε σας φαινόταν ήδη αρκετά εξωπραγματική.
Το Κεδρόδασος
Τι έχουμε εδώ; Α, τίποτα, απλώς ένα δάσος αιωνόβιων κέδρων που φυτρώνουν επάνω σε απαλούς αμμόλοφους και ψηλώνουν ένα εκατοστό τον χρόνο. Ναι εντάξει, όλο αυτό καταλήγει σε μια παραλία με λευκή σχεδόν αμμουδιά και παγωμένα γαλαζοπράσινα νερά. Σιγά.
Η Πρέβελη
Στο τέλος του καταπράσινου Κουρταλιώτικου Φαραγγιού, κρυμμένη πίσω από ένα υπέροχο φοινικόδασος, η πιο ξακουστή παραλία του Ρεθύμνου έχει κρυστάλλινα ανοιχτογάλαζα νερά, χρυσαφένια άμμο και τρεχούμενα νερά που έρχονται από το φαράγγι για να καταλήξουν στην θάλασσα. Καθημερινότητα.
Η Κνωσός
Τα αρχαία των αρχαίων. Όχι, δεν είναι σύντομο μάθημα γραμματικής, είναι το βασικότερο πράγμα που πρέπει να ξέρετε για την Κνωσό: Αν μπορούσατε να ταξιδέψετε στον χρόνο και να συζητήσετε, ας πούμε, για αρχαία Ιστορία με τον Περικλή ή τον Θουκυδίδη, η Κνωσός που υπήρξε χίλια χρόνια πριν από εκείνους θα ήταν το κοινό σας έδαφος. Το να περιηγηθείτε στο κατακόκκινο παλάτι του Μίνωα είναι, προς το παρόν, ό,τι κοντινότερο σε τηλεμεταφορά στις απαρχές της ανθρωπότητας μπορείτε να ζήσετε.
Τα Μάταλα
Οι σπηλιές στις οποίες έμεναν οι χίπηδες της δεκαετίας του ’70 είναι λαξευμένες στα ολόλευκα βράχια που αγκαλιάζουν την παραλία, συνεχίζονται και υποθαλάσσια, και ήταν σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία των αρχαιολόγων πιθανότατα τάφοι. Αν, βέβαια, λάβει κανείς υπ’ όψιν και τα δωμάτια, τις κλίμακες και τα παράθυρα που έχουν κάποιες από αυτές, είναι εξίσου πιθανό να χρησιμοποιήθηκαν κάποτε και ως σπίτια. Το πότε και από ποιους, μπορεί και να μην το μάθουμε ποτέ.
Το Αγιοφάραγγο
Μακριά από τους πάντες και τα πάντα, στο τέλος ενός επιβλητικού φαραγγιού που το διασχίζεις σε μιάμιση περίπου ώρα, εκεί περίπου που τελειώνει ο κόσμος ξεκινά η παραλία του Αγιοφάραγγου. Και όχι, αυτά τα νερά που βλέπετε στη φωτογραφία δεν είναι photoshop-αρισμένα. Είναι προϊόν της φαντασίας σας, όπως και όλη η υπόλοιπη Κρήτη.
Το Δικταίο Άντρο
Ένα σπήλαιο. Μια λίμνη. Για την ακρίβεια, μια λίμνη μέσα σε ένα σπήλαιο. Έξι χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίες. Μερικοί από τους πιο εντυπωσιακούς σταλακτίτες που είδατε ποτέ. Ο μανδύας του Δία, που κάποτε λένε έμενε εδώ. Καλή προσπάθεια, Κρήτη. Καλή προσπάθεια.
Το Γαϊδουρονήσι
Να τα δεχτούμε όλα. Όλα. Και τις ροζ άμμους, και τα παλάτια που υπήρχαν πριν καν ξεκινήσει η Ιστορία, και τους γιγάντιους αμμόλοφους, και τα φαράγγια, και την γκαρνταρόμπα του Δία μέσα στις σπηλιές. Αλλά μια παραλία που αντί για βότσαλα έχει εκατομμύρια χρωματιστά κοχύλια που καταλήγουν σε αυτό το τιρκουάζ που έχουν μόνο οι πισίνες; Ε όχι, ρε Κρήτη, αυτό πάει πολύ.